Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo.
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quae duo sunt, unum facit. Recte, inquit, intellegis. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Duo Reges: constructio interrete. Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu.
Invidiosum nomen est, infame, suspectum.
Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Sed ille, ut dixi, vitiose. Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis?
Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas.
Sed ille, ut dixi, vitiose.
Quod est, ut dixi, habere ea, quae secundum naturam sint, vel omnia vel plurima et maxima. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Confecta res esset. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? An haec ab eo non dicuntur? Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur.
Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Quae est igitur causa istarum angustiarum?
Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Quis Pullum Numitorium Fregellanum, proditorem, quamquam rei publicae nostrae profuit, non odit? Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia.
Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum.
Eaedem res maneant alio modo. Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt? Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Bonum incolumis acies: misera caecitas. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris?
Sed videbimus. Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta.
Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat; Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Si enim, ut mihi quidem videtur, non explet bona naturae voluptas, iure praetermissa est; Illud non continuo, ut aeque incontentae. Rationis enim perfectio est virtus; Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Qui convenit?
Sin aliud quid voles, postea. Quae contraria sunt his, malane? Bork At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt.